Μόνο γιατί μ' αγάπησες

(Η Μάγδα Πένσου στην ερμηνεία του πιο αισθαντικού ,ταξιδιάρικου ,ερωτικού και ονειροπόλου τραγουδιού σε Ποίηση Μαρίας Πολυδούρη .... Πολλοί το έχουν ακούσει αλλά μόνο λίγοι θα μπορέσουν να το καταλάβουν... αν ρωτάτε το γιατί? ...γιατί παρα είμαστε εγωιστές και πέρα απο τον ίδιο μας τον εαυτό δεν μας απασχολεί το πώς αισθάνονται οι άλλοι ...κοινωνία μιζέριας? ή ..κοινωνία ρομαντισμού ? Τα συμπεράσματα δικά σας )           Δ.Θ
Δὲν εἶνε στ ἀλήθεια τραγικό, μιὰ μεγάλη εἰρωνεία, νὰ μιλοῦν γιὰ τὴν ἀγάπη ἄνθρωποι ποὺ δὲν τὴν γνωρίζουν καὶ νὰ σιωποῦν ἐντελῶς κεῖνοι ποῦ νοιώθουν τὴν ψυχή τους νὰ πνίγεται στὸ πόνο της; Μαρία Πολυδούρη.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες

Δεν τραγουδώ, παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη
στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε, που βασίλεψες
κι έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.
(Οι τρίλιες που σβήνουν, 1928)                      

Μ. Πολυδούρη

Επαναπροσδιορισμοί

 Επαναπροσδιορισμοί

Η ώρα περασμένες  τρεις …. Ο υπολογιστής παίζει ακατάπαυστα μουσική … το βιβλίο της αρχαιογνωσίας  με κοιτά αλλά δεν δίνω σημασία …… Άλλη μια ψυχαναγκαστική νεύρωση μου δίνει ώθηση να γράψω ….. Τριάντα νυχτερινά και βρίσκομαι ακόμα στην αρχή  … Βιώνω πολύ ρεαλιστικές μέρες ….. Είχα καιρό να το πω … Ίσως φταίει το ότι είχα καιρό να κάνω μια εκτενή ενδοσκόπηση σχετικά με το τι πραγματικά αξίζει …. Μπορεί πάλι να φταίει και ότι ξανάβαλα στη ζωή μου κάτι που είχα χάσει …Βασικά και τα δύο παίζουν το ρόλο τους … Φτάνουν στιγμές που άθελα μας γινόμαστε πολύ αντικοινωνικά άτομα καθώς ξεχνάμε ότι όλα δεν στρέφονται γύρω από μας ….Δεν το κάνουμε από κακό ….αυτό το προσυπογράφω … απλώς είμαστε πολύ εγωιστές για να το παραδεχτούμε το αντίθετο …(ότι μπορεί να ευθυνόμαστε εμείς ) . Σημασία έχει να κάνουμε την αυτοκριτική μας και ως προς αυτό δεν έχω επιφυλάξεις …τα καταφέρνουμε για τα καλά …. Πάντως και τα ευτράπελα έχουν τη σημασία τους …. πολλά από αυτά σου δίνουν την ευκαιρία να δεις που πρέπει να στρέψεις την προσοχή σου… η φιλία ας πούμε ….υπερεκτιμημένη πολλές φορές … ίσως γιατί εντάσσουμε ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων γύρω από αυτή …. Λειτουργεί καταπραϋντικά πάντως  … ένα χαμόγελο μια γλυκιά φωνή   και ότι σε στεναχωρεί μονομιάς χάνεται …. (Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε μια γλυκιά ύπαρξη που με ανέχεται πάντα χαμογελαστά … J )… Πριν φτάσουμε στην αυτοκριτική πρέπει να αναλογιζόμαστε και το πώς μπορεί να αισθάνονται τα άτομα τα οποία με τη στάση μας στεναχωρήσαμε … Η αυτοκριτική ναι μεν δεκτή .. αλλά είναι ένα στάδιο στο οποίο φτάνουμε αφού πρώτα έχουμε προξενήσει κακό σε ένα άτομο που μας ενδιαφέρει … ( Λέω μας ενδιαφέρει γιατί μόνο τότε μπορεί να προβληματιστούμε τόσο έντονα ) …για τους υπόλοιπους είμαστε τόσο εγωκεντρικοί που πέραν μιας εσωτερικής σκέψης τύπου ( τελικά εγώ έφταιγα ) δύσκολα παραδεχόμαστε το λάθος μας και ζητάμε συγνώμη …. Πάντως το να παραδεχόμαστε τα λάθη μας εν μέρει( θέλω να πιστεύω) μας κάνει  λίγο καλύτερους ανθρώπους … τουλάχιστον αυτό εύχομαι (κάνω πολλά λάθη και δεν με παίρνει να πιστεύω κάτι διαφορετικό )…. Αυτή η παραδοχή η οποία προϋποθέτει και την ειλικρινή  μεταμέλειά μας βάζει ξανά στη ζωή μας αξιολάτρευτους ανθρώπους που λόγω εγωισμού είχαμε βγάλει  …ανθρώπους που μας κάνουν καλύτερη τη ζωή ….  Θα το έχετε νιώσει πολλές φορές πως με μόνο ένα χαμόγελο μπορεί να αλλάξει η ψυχοσύνθεσή σας …. Ε γι ‘αυτό ακριβώς μιλάω …. Τέλος πάντων σημασία έχει  να χαρίζουμε χαμόγελα και όχι δάκρυα στα άτομα που μας πλαισιώνουν … φαντάζει χιλιοειπωμένο και κλισέ αλλά αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα …. Και κάτι πολύ βασικό που αρνούμαστε να πούμε εύκολα ..ένα μεγάλο συγνώμη … μια λέξη τρισύλλαβη ,ανιδιοτελέστατη που  κρύβει μέσα της  ένα αληθινό αίσθημα μεταμέλειας .. και ένα πλούτο ανωτερότητας αυτού που τη λέει και την αισθάνεται  … Συγνώμη θα προσπαθήσω να γίνω καλύτερος άνθρωπος κυρίως γιατί το χρωστάω στους ανθρώπους που αγαπώ  ….  Αυτό αν το πιστέψουμε θα έχουμε κάνει   ένα τεράστιο βήμα προόδου … Ας το προσπαθήσουμε αξίζει  ;)

                                                                                                       Δ.Θ

Κοινωνική κατακραυγή

Νοέμβρης του 90 

Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω

Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό

Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία

Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό

Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα

Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα

Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια

Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία

Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεννιά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη

Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν                                          Δ.Τσακνής

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ντίνος Χριστιανόπουλος 

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος ,ο ποιητής της Θεσσαλονίκης που έκανε τη βωμολοχία ποίηση αποτελεί ιδιάζουσα περίπτωση στο χώρο των γραμμάτων . Αναμφίβολα η ποίηση του χρωστάει πολλά ,κυρίως για την κριτική του και λιγότερο για το έργο του (Το οποίο σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ασήμαντο ).Αιρετικός όσο δεν παίρνει ,καυστικός και ρεαλιστής ,δίνει τη δική του μάχη μέσα από την ποίηση. Και αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μας χαρίζει έστω και μεμονωμένα αριστουργήματα ...χωρίς να χρησιμοποιεί το τουπέ και το πομπώδες ύφος  των διανοούμενων .Άλλωστε δεν νομίζω να του αρέσει και πολύ αυτός ο χαρακτηρισμός  . Όσο και να προσπαθήσω θα φανώ πολύ μικρός για να τον περιγράψω γι αυτό σταματάω εδώ . Η άποψή μου είναι ίσως μεροληπτική γι αυτό θα περιοριστώ στην παράθεση του ακόλουθου ποιήματος που είναι ενδεικτικό του τι πιστεύω και εγώ ότι είναι ο ποίηση (ως ένα μέρος της) …Κοινωνική κατακραυγή και εναντίωση στα κακώς κείμενα  ..                                                                                                              Δ.Θ

                                                      

Εναντίον

Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης, απ΄ όπου και αν προέρχεται....

Είμαι εναντίον των βραβείων γιατί μειώνουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Βραβεύω σημαίνει αναγνωρίζω την αξία κάποιου κατώτερου μου - και κάποτε πρέπει να απαλλαγούμε από την συγκατάβαση των μεγάλων. Παίρνω βραβείο σημαίνει παραδέχομαι πνευματικά αφεντικά - και κάποτε πρέπει να διώξουμε τα αφεντικά από την ζωή μας...

Είμαι εναντίον των χρηματικών επιχορηγήσεων, σιχαίνομαι τους φτωχοπρόδρομους που απλώνουν το χέρι τους για παραδάκι. Οι χορηγίες μεγαλώνουν την μανία μας για διακρίσεις και την δίψα μας για λεφτά΄ ξεπουλάνε την ατομική ανεξαρτησία μας.

Είμαι εναντίον των σχέσεων με το κράτος και βρίσκομαι σε διαρκή αντιδικία μαζί του. Πότε μου δεν πάτησα σε υπουργείο, και το καυχιέμαι. Η μόνη μου εξάρτηση απο το κράτος είναι η εφορεία, που με γδέρνει.

Είμαι εναντίον των εφημερίδων. Χαντακώνουν αξίες, ανεβάζουν μηδαμινότητες, προβάλλουν ημετέρους, αποσιωπούν τους απροσκύνητους΄ όλα τα μαγειρεύουν, όπως αυτές θέλουν. Δεξιές, αριστερές, κεντρώες - όλες το ίδιο σκατό....

Είμαι εναντίον κάθε ιδεολογίας, σε οποιαδήποτε απόχρωση και αν μας την πασέρνουν. Όσο πιο γοητευτικές και προοδευτικές είναι οι ιδέες, τόσο πιο τιποτένια ανθρωπάκια μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Όσο πιο όμορφα τα λόγια τους, τόσο πιο ύποπτα τα έργα τους. Όσο πιο υψηλοί οι στόχοι, τόσο πιο άνοστοι οι στίχοι.

Είμαι, προπάντων, εναντίον κάθε ατομικής φιλοδοξίας, που καθημερινά μας οδηγεί σε μικρούς και μεγάλους συμβιβασμούς. Αν σήμερα κυριαρχούν παραγοντίσκοι και τσανάκια, δεν φταίει μόνο το κωλοχανείο΄ φταίνε και οι δικές μας παραχωρήσεις και αδυναμίες. Αν πιάστηκε η μέση του οδοκαθαριστή, φταίμε και εμείς που πετούμε το τσιγάρο μας στο δρόμο. Κι αν η λογοτεχνία μας κατάντησε σκάρτη, μήπως δεν φταίει και η δική μας σκαρταδούρα.
                                                                   Ντίνος Χριστιανόπουλος

κείμενο του 1977
στο περιοδικό ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ,
αρ. 1, Ιανουάριος - Απρίλιος 1979

Νύχτες

Νύχτες

Η νύχτα μου ‘κρυψε το δρόμο

Και  εγώ  πηγαίνω  μοναχός

Γράφοντας μόνο δύο στίχους

Παλεύω να βγω ζωντανός

                      *

Ο κόσμος μάλλον ξέχασε

Και ζει μέσα στην πλάνη

Και ‘γω θαρρώ πως με κοιτά

Με υποκρισία μεγάλη

                     *

Να πάψω να αγωνίζομαι ?

Εμένα δεν μου πάει

Ωστόσο αυτή η άγνοια

Σαν μαχαιριά χτυπάει

                  *

Και η δόλια η καρδούλα μου

Ματώνει και σαπίζει

Και περιμένει η άνοιξη

Τη πλάση να φωτίσει

                  *

Μα η άνοιξη δεν έρχεται

Κι η νύχτα μεγαλώνει

Τελειώνοντας τους στίχους μου

Εμένανε πλακώνει    

                                                       

Το χρέος του ποιητή

Σαν πιάνει ο ποιητής την πένα
πρέπει να του 'ρχονται στο νου μάτια κλαμένα ΄
Άνθρωποι που σκοτώνονται απ' τη λύσσα του καιρού
αξίες και ιδανικά σφαγμένα από το χέρι του κακού
Πρέπει να του 'ρχονται στο νου παιδιά χαμένα
που τρεμοσβήνουν σαν τα κλαδιά καμένα ........


Οφείλει να αισθάνεται το χώμα
και να ωθεί το πλήθος στον αγώνα


Οφείλει να μιλάει για αγάπη 
την ώρα που η χαρά πενθ(ά)ει
               ****
Αυτοί που βγαίνουν πρώτοι στον αγώνα
δεν προσδοκάνε δάφνες ούτε και μνήμη αιώνια
(αυτοί λογίζονται ποιητές )              

Μάνος Χατζιδάκις 15-6-1994

Αθήνα 15-6-2011, πέρασαν 17 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι .Και όμως αντί να μας απασχολεί η φυγή του τελευταίου επαναστάτη στο χώρο της ελληνικής κουλτούρας γινόμαστε παθητικοί δέκτες της βίας,των δακρυγόνων, και της απέχθειας που διανέμεται από πόρτα σε πόρτα, εξαιτίας της γιαλατζί αναρχίας που σπιλώνει κάθε μορφή ειρηνικού αγώνα .  Κι όμως δεν το παλέψαμε όπως θα έπρεπε ....δεν νικήθηκε το τέρας ...αντίθετα ξύπνησε και μας κατέπνιξε στο αίμα .... Αθήνα 15-6-2011 και ο Χατζιδάκις δεν ήταν δίπλα μας να δώσει το έναυσμα μιας επανάστασης ....γι αυτό ίσως τον ξεχάσαμε ...είχαμε άλλα στο μυαλό μας .... και τώρα η πλατεία μας κάλεσε να ξεφύγουμε από το διαρκές μας βόλεμα ..... μα μήπως αργήσαμε ...δεν ξέρω ... εγώ ξεκίνησα να ακούω 30 νυχτερινά ...μόλις τελειώσουν θα θυμηθώ να επαναστατήσω ...μέχρι τότε θα αφεθώ στο μουσικό ταλέντο του Μάνου ...ίσως με πάρει ο ύπνος ίσως πάλι όχι ...θα δείξει ... Καληνύχτα Μάνο ...αυτή η χώρα πρέπει να αλλάξει ...........                          Δ.Θ

                                                                         

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά
απ' τον Τίγρη στον Ευφράτη, απ' τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.

Πέφτουν πάνω του τα στίφη, σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο χαλίφη να του βάλει την θηλειά
μαύρο μέλι μαύρο γάλα ήπιε εκείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

                                                                              Nίκος Γκάτσος