Μανώλης Ρασούλης - Όλα στη ζωή 'ναι ρόλοι

Η γραμμένη αθλιότητα μας, με αληθινή και ζώσα ιστορία, λόγο, πράξη, μαγκιά, γυφτιά  και ποίηση:

Η Μπαίνετον και η Βγαίνετον
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια.

Οι βόθριοι κι οι τσόφλιοι
Τα κάνανε πλακάκια
Και ενωμένος ο λαός
Βαράει παλαμάκια.

Ο μπαμπάς μας ο ΟΤΕ
κι η μαμά μας η ΔΕΗ
πολύ με αγαπάνε
και όταν ΌΛΟΙ με ξεχνούν
αυτοί δεν με ξεχνάνε.

Κοσκωτά Κοσκωτά
ήσουνα το κερασάκι
σε μια τούρτα από σκατά.

(Στιχάκι που απήγγειλα σε εκπομπή της ΕΤ και εξεδιώχθην κι έμεινα άνεργος ως συνήθως).

  Καλλίτερα Αλλαντίν παρά Μουτζαχεντίν.

Νηστικό αρκούδι δεν χορεύει κι όταν φάει ροχαλίζει.

Αριστερά η πελατεία τα λεφτά στην Ελβετία.

Άλλο να βγάζεις Βόλβο κι άλλο βολβούς.

(Μανώλης Ρασούλης)

ΚΟΣΜΗΤΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

ΚΟΣΜΗΤΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ

Ιωάννινα, 6-2-2013

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Με έκπληξη διαβάσαμε στο σχέδιο «Αθηνά» ότι η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, που αποτέλεσε την πρώτη Σχολή του Πανεπιστημίου μας (1964) και την τρίτη Φιλοσοφική Σχολή της Ελλάδας, μετονομάζεται σε «Σχολή Ανθρωπιστικών Επιστημών και Επιστημών Τέχνης» και προσαρτάται στα Τρία Τμήματά της («Φιλολογίας», «Ιστορίας - Αρχαιολογίας», «Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας») το αρτισύστατο «Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών Τέχνης». Πρόκειται για ανιστόρητη πρόταση που δεν προσβάλλει μόνον την ιστορία της Φιλοσοφικής Σχολής αλλά και του Πανεπιστημίου μας, καθώς και της πόλης των Ιωαννίνων και ευρύτερα της Ηπείρου, των οποίων αίτημα και επίτευγμα αποτέλεσε η ίδρυση του Πανεπιστημίου και της Φιλοσοφικής Σχολής.

Ο νεοπαγής τίτλος όχι μόνον δεν ανταποκρίνεται στο περιεχόμενο σπουδών που προσφέρεται στους φοιτητές μας από τα τρία υφιστάμενα Τμήματα της Σχολής, αλλά είναι πρόδηλο ότι επινοήθηκε για να αιτιολογηθεί με εμφανώς αδόκιμο και ανορθολογικό τρόπο η μεθοδευμένη συγκόλληση στη Φιλοσοφική Σχολή ενός Τμήματος με εντελώς διαφορετική επιστημολογική φυσιογνωμία και διαφορετικής επιστημονικής επάρκειας επαγγελματικά δικαιώματα. Η στερούμενη οποιασδήποτε θεμελίωσης «πρόταση» του Υπουργείου Παιδείας διαγράφει με αυθαίρετο, προκλητικό και υβριστικό τρόπο την απαράγραπτη συνεισφορά της Σχολής, την οποία λάμπρυναν με την παρουσία τους κορυφαίοι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και συμπληρώνει σε λίγο πενήντα χρόνια αδιάλειπτης διδακτικής και ερευνητικής προσφοράς, αναγνωρισμένης από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Αποτελεί επίσης φαλκίδευση της επίμοχθης προσπάθειας των φοιτητών μας να καταρτισθούν ως επιστήμονες με συγκεκριμένα και διακριτά επιστημονικά εφόδια που θα τους καταξιώσουν στην ερευνητική και επαγγελματική τους σταδιοδρομία.

Αναμένοντας τις αποφάσεις των Γ.Σ. των Τμημάτων, των οποίων η γνώμη ουδέποτε ζητήθηκε, όπως άλλωστε αγνοήθηκαν, με τρόπο που απάδει στην ακαδημαϊκή δεοντολογία, η Κοσμητεία και η Σύγκλητος, ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής καθώς και οι Πρόεδροι των Τμημάτων Φιλολογίας, Ιστορίας - Αρχαιολογίας, Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας καλούν τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, τον Πρύτανη και το Συμβούλιο του Ιδρύματος να συμβάλουν με θεσμικό τρόπο στην αποτροπή της ύβρης που κομίζει στο Πανεπιστήμιό μας η ψευδεπίγραφη πρόταση του Yπουργείου Παιδείας, ανακαλώντας στη μνήμη την άποψη του Λουκή Ακρίτα, του Υπουργού Παιδείας της Κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου, κατά την τελετή των εγκαινίων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου μας (7 Νοεμβρίου 1964): «Δεν αποτελεί μίαν Σχολήν, η Φιλοσοφική Σχολή· αποτελεί τον πρώτον πυρήνα μιας μεγάλης πανεπιστημιακής μονάδος, η οποία ευρίσκεται εις την βορειοδυτικήν άκραν της ελληνικής χερσονήσου, και μέσα εις τον ευρύτατον ευρωπαϊκόν χώρον, όπου σήμερα είναι εντεταγμένη η Ελλάς, έχει σκοπόν να ανασυνδέση τον ελληνικόν πολιτισμόν με τον πολιτισμόν της Ευρώπης».

Ο Κοσμήτορας της Φιλοσοφικής Σχολής
Αθανάσιος Αγγέλου, Αναπλ. Καθηγητής

Οι Πρόεδροι των Τμημάτων

Φιλολογίας Αλέξανδρος Αλεξάκης Καθηγητής

Ιστορίας - Αρχαιολογίας Ιωάννης Λώλος Καθηγητής

Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής - Ψυχολογίας Κωνσταντίνος Θ. Πέτσιος Καθηγητής

Μάνος Χατζιδάκις - Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Μάνος Χατζιδάκις - Το χαμόγελο της Τζοκόντας

Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ότι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά.

Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στο δρόμο.

Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες μέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου.

Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί.
Κι αν το κάθε τραγούδι είχε στίχους, θα ‘λεγε περίπου αυτά".